گزارش کامل نوشته شده توسط آئونیکا دی شورت، هویلین چن، ویکتوریا هالکز و گایا اسکریف را بخوانید. اینجا. 

ثابت شده است که مداخلات زودهنگام در توسعه مهارت‌های حرکتی در کودکان مبتلا به اختلالات عصبی-حرکتی، با افزایش سن آنها، فواید زیادی برای آنها دارد. مهارت‌های حرکتی برای تعامل و ارتباط کودکان با دنیای بیرون بسیار مهم هستند. پیوندی ناگسستنی بین حوزه‌های رشدی در اوایل کودکی وجود دارد. مداخلات حرکتی غیردارویی نتایج مثبتی را در زمینه‌هایی مانند عملکرد اجرایی، موفقیت تحصیلی و توسعه زبان نشان داده‌اند و در عین حال به طور بالقوه خطرات مرتبط با برخی از مداخلات دارویی را نیز کاهش می‌دهند. در اصل، مداخلات حرکتی اولین گام مهم در حمایت از کودکان دارای اختلالات عصبی-حرکتی با هدف ادغام و شمول اجتماعی است. 

این مرور سیستماتیک که به بررسی قابلیت انتقال مهارت‌های دخیل در مداخلات حرکتی و اثربخشی آنها می‌پردازد، دو سوال اصلی را مطرح کرد: ویژگی‌های مشترک مداخلات مؤثر و مداخلات ناکارآمد چیست؛ و چه مهارت‌هایی در مداخلات هدف قرار می‌گیرند؟ 

نتایج نشان می‌دهد که سطحی از قابلیت انتقال به محیط‌های غیربالینی برای مداخلاتی که مقرون‌به‌صرفه، مؤثر و نیازمند حداقل تجهیزات هستند، وجود دارد. محققان به این واقعیت حساس بودند که حمایت از کودک دارای معلولیت نیاز به برنامه‌ریزی دقیق و تعهد زمانی زیادی دارد. آن‌ها به این نتیجه رسیدند که توانمندسازی خانواده‌ها برای انجام مداخلات بر روی اهداف منحصر به فرد خود برای فرزندشان، از جمله عمل کردن بر اساس جدول زمانی خودشان، برای مداخلات مهم است. در رابطه با تعهد زمانی، مداخلات زمانی بیشترین اثربخشی را نشان دادند که دو بار در هفته اجرا شوند، در حالی که مداخلات اگر بیش از حد مکرر یا به ندرت انجام شوند، کمتر مؤثر هستند. 

مشاهدات جالبی در مورد تأثیر حضور والدین در طول مداخلات وجود داشت. در حالی که برخی از کودکان با حضور والدینشان بهبود یافتند، مطالعات دیگر تغییر یا کاهشی در مهارت‌های حرکتی نشان ندادند که احتمالاً ناشی از حواس‌پرتی یا تمایل به استفاده از مهارت‌های حرکتی آشنا به جای مهارت‌های جدید است. مداخلات عمدتاً مهارت‌های حرکتی درشت را به جای مهارت‌های حرکتی ظریف هدف قرار دادند. تمرکز بر مهارت‌های حرکتی درشت نسبت به سایر مهارت‌ها با توجه به اینکه مهارت‌های حرکتی درشت پایه و اساس دستیابی به نقاط عطف حرکتی ظریف هستند، توجیه‌پذیر است. 

این مرور سیستماتیک، محققان را تشویق می‌کند تا درک کنند که چرا آشنایی با محیط ممکن است برای برخی از کودکان مفید باشد، در حالی که برای برخی دیگر رفتارهای از پیش تعیین‌شده را تقویت می‌کند. همچنین از پزشکان می‌خواهد که منابعی را در اختیار خانواده‌ها قرار دهند تا مداخلات خانگی را برای صرفه‌جویی در هزینه و زمان آغاز کنند. این مرور همچنین از تحقیقات محدودتری که گروه‌های جمعیتی، محدوده‌های سنی، روش‌های مداخله و تشخیص‌های مختلف را هدف قرار می‌دهند، پشتیبانی می‌کند.